Écriture automatique - What goes on in my sketchbook.
We zijn duizendpoten die ons wervelend door verhalen loodsen. Het ene gegeven sluit het andere niet uit. Een geste naar de bovenhand laat ons grootse dingen creëren zonder dat we er echt deel van zijn. Net zoals alle leugens heeft de waarheid ook verschillende gezichten. Wat maakt het dat jouw verhaal niet de mijne kan zijn. Perceptie. We wanen onszelf achter spiegels met een filter van het goede. Het moment dat jij voor jouw vijand staat en hem al kan vergeven zonder te weten wat zijn juiste waarheden zijn. Ben jij hiertoe in staat? Hoe ver ga jij voor het goede en het kwade? Leer het kennen met cultuur, verhalen en andere horizonten. Teleurgesteld ben ik wanneer het perfecte moment van altruïsme wordt genegeerd. Wij zijn, we denken en negeren de ander. Alsof ons ego hoger raast dan dat we zelf beseffen. We tuimelen in gewoontes. De val van de Griekse Charbydis die werd veranderd naar een zeemonster toen ze haar dreiging tegen haar vader Zeus doorvoerde. Zijn we allen geneigd te vallen? We staan weer op en voelen doen we toch. Wie ben jij in het verhaal en wie ben ik in door jouw geschreven kroniek? Zijn we slachtoffers van onze eigen bubbel of keren we de waarheid de rug toe? Wat het ook mag wezen, de ontkenning staat dichtbij het hart. Staat die kloppende motor soms nog eens stil? Mijn ziel is verkocht. Geen creatie maar ontkenning. Mijn gedachten zijn verzegeld met Orwells 1984 en ik geloof erin. Wetend dat deze uitgaan van andere waarden dan dat mijn wezen me aangeeft. Een labyrint met overdekte omheiningen. Hagen die sluiten voor mijn neus om weer een andere weg naar de uitgang te vinden. Het moment dat we worden opgedeeld in groepen, in categorieën is de individualiteit al verbroken. Want wat maakt ons, onszelf. Er zijn geen onopgemerkt verzonden. Maakt het wat uit als we de existentiële vragen stellen zonder deze te beantwoorden in rust. Het gene dat we onszelf beloven nooit te verliezen vergooien we als eerste. Zonder het te beseffen ga je dieper in bij de dieptes achter jouw oren en verdedig je hetgene dat je soms het meeste veracht: liefde.
We zijn duizendpoten die ons wervelend door verhalen loodsen. Het ene gegeven sluit het andere niet uit. Een geste naar de bovenhand laat ons grootse dingen creëren zonder dat we er echt deel van zijn. Net zoals alle leugens heeft de waarheid ook verschillende gezichten. Wat maakt het dat jouw verhaal niet de mijne kan zijn. Perceptie. We wanen onszelf achter spiegels met een filter van het goede. Het moment dat jij voor jouw vijand staat en hem al kan vergeven zonder te weten wat zijn juiste waarheden zijn. Ben jij hiertoe in staat? Hoe ver ga jij voor het goede en het kwade? Leer het kennen met cultuur, verhalen en andere horizonten. Teleurgesteld ben ik wanneer het perfecte moment van altruïsme wordt genegeerd. Wij zijn, we denken en negeren de ander. Alsof ons ego hoger raast dan dat we zelf beseffen. We tuimelen in gewoontes. De val van de Griekse Charbydis die werd veranderd naar een zeemonster toen ze haar dreiging tegen haar vader Zeus doorvoerde. Zijn we allen geneigd te vallen? We staan weer op en voelen doen we toch. Wie ben jij in het verhaal en wie ben ik in door jouw geschreven kroniek? Zijn we slachtoffers van onze eigen bubbel of keren we de waarheid de rug toe? Wat het ook mag wezen, de ontkenning staat dichtbij het hart. Staat die kloppende motor soms nog eens stil? Mijn ziel is verkocht. Geen creatie maar ontkenning. Mijn gedachten zijn verzegeld met Orwells 1984 en ik geloof erin. Wetend dat deze uitgaan van andere waarden dan dat mijn wezen me aangeeft. Een labyrint met overdekte omheiningen. Hagen die sluiten voor mijn neus om weer een andere weg naar de uitgang te vinden. Het moment dat we worden opgedeeld in groepen, in categorieën is de individualiteit al verbroken. Want wat maakt ons, onszelf. Er zijn geen onopgemerkt verzonden. Maakt het wat uit als we de existentiële vragen stellen zonder deze te beantwoorden in rust. Het gene dat we onszelf beloven nooit te verliezen vergooien we als eerste. Zonder het te beseffen ga je dieper in bij de dieptes achter jouw oren en verdedig je hetgene dat je soms het meeste veracht: liefde.
